BİTTİ

HAYAT BAZEN KENDİNLE KALMANIN DAHA DOĞRU OLDUĞUNU GÖSTERİR.
BİTTİĞİNİ ANLAYALI 3 GÜN OLDU...
BURDAN YAZMAK İSTEDİM.
SEVGİLER... "HERKES" İN İÇİ RAHAT OLSUN!

Huzursuz Gece

İçimden bir şeyler kopup gidiyor sanki bu gece...Ağlamayı seçtim yine yalnız başıma. Kimseye konuşmadan içimdeki yıkıntılarda boğuluyorum yine.

BEN KİMİM? Neyim? Deva mıyım heba mıyım? Birkaç sorgu cümlesi içine çekiyor beni. Sonra cümleler bana diyor ki bıkmadın mı sorgudan. Evet bıkmadım çünkü ben kendimden nefret ediyorum.

Hayatımdaki somut kalabalıklar beni birer birer terkederken içimde soyut kargaşalar tam gaz artmaya devam ediyor. Mehmet? Sen misin gerçekten aynadaki? Çocuk saflığın, mutlu çocukluğun hangi diyarda kaldı?

Hayatta hiçbir şey olamamanın verdiği coşkuyla hayata HOŞÇAKAL der gibi ağlıyorum bu gece.

Herkes kendinden geçmiş uykunun en derininde huzurda iken ben huzursuzum gecenin en derininde...

Evet blog. Az mıyım çok muyum? Var mıyım yok muyum? Ben kimim?

Hiçlikler için de boğuşuyorum hayat denen bataklıkta.

Bu gece kalbimde kocaman bir canavar var. Hayatımın ağzına sıçan onca hadise ve insanla boğuşuyorum. Hepsinden ardarda intikam almak içimdeki zehiri yüzlerine püskürtmek istiyorum. Ama nafile bir duruş. Ben bunu beceremem.

Kendimi kabullenme sürecindeyim. Bunu becerebilecek miyim bilmiyorum. Ama ölmeyi istediğim bir nefesteyim bu gece. Neden böyle? Neden hiçbir şey beni mutlu edemiyor. Kalbimde niye sancı var bu gece? Ruhum niye bu kadar parçalandı? Şuan uykudaki herkesin haberi olmadan arabanın anahtarlarını alıp kaçmak, göçmek istiyorum. Ama aynaya bakmadan evden çıkmam lazım. Aynaya bakarsam arkada annemin  ve sevdiğimin sureti belirir ve beceremem. 

Hayatımı ufaktan yoluna sokmak istercesine sabrediyorum. Sabrederken korkuyorum. Acaba gerçekten olacak mı? Bir işim olabilecek mi? Beni uçsuz bucaksız kara deliğin içinden çıkaracak bir özgürlük ışığı içimi aydınlatacak mı? Bilmiyorum. Sanki her geçen gün daha çok yaklaşıyorum. Her geçen gün içimdeki kargaşa daha da artıyor. İçimde sabrımın eridiğini, bu katı soyut kütlenin yanan kora dönüşerek sıvılaştığını hissediyorum. Bir sonraki evreye ulaştığımda her şey buhar olup dört bir yana dağılacak. Aklım gibi...

Kendime söyleyemediğim onca şeyi ona nasıl söyleyeyim? Onca CAN KIRIĞIMI nasıl anlatayım. Gülüyorum onunlayken, gülümsemeye çalışıyorum sadece...Biliyorum o da mutsuz ve o da benden kaçıyor. O da mış gibi yaparak benim mutluluk oyunum gibi bana gülümsüyor. İçimiz ağlarken nasıl beceriyoruz bilmiyorum...

Onu çok seviyorum...Her şeyden herkesten o kadar farklı ki...Şu an ona sarılmayı çok isterdim. Ona öyle ihtiayacım var ki bu gece. 

Sadece küçücük kısa bir mesajla bitiriyorum dünkü beni...

"Sen uykunun derinliklerine süzülürken ben karanlığa gömülüyorum. İyi geceler canımın yarısı..."

İçime Ruhun Kaçtı...

Beni kendine hapseden güzel gözlerin

Aniden içimi sardı

Yüreği birlikte atmayı unutmuş bir adama

Tekrar öğrettin kenetlenmeyi

İçimdeki karanlık nefesi

Nefesinle aydınlattın

Isındım Karadeniz’in hırçın rüzgarında

Kayalıklarda oturdum seni seyrettim

Yanımda belirdin...

Korktum…

Birden irkildim döndüm arabama bindim,

Bir dağ köyüne gittim gecenin ayazında,

Sonra bir baktım ki sen belirivermişsin aniden yine yanımda...

Ellerin ellerime

Gözlerin gözlerime

Nefesin nefesime karıştı

Bir oldu

Biz oldu

Rüya gibi

Kışın ortasında açan kardelen gibi...

Tam bir ay olmuş sevdiğim

İçimi lokum tadında bir aşk kaplayalı

Seninle geçen tam tamına bir ay

Ne hoş …

Hayatımdaki sensiz günler

Meğer ne eksikmiş

Duygularını bastıran

Anlatmak isteyip de anlatamayan

İçi kurumuş eksik bir şiir gibiymiş sensiz günler…

"Derelerde taş olsam

Gözlerinde yaş olsam

Sevdalık kervanına

Ben de arkadaş olsam

Olsam deli bir sevda

Yüreklerine dolsam

Sevsen sende beni

Ben sana esir olsam

Hey gidi kaçkar dağı

Kar yağmurun kalkmasın

Beklesin beni yarim

Başkasına bakmasın

Akmasın dağın karı

Eriyip te akmasın

Bu sevdamın derdi

Yüreğimi yakmasın"

Günleri geceleri seninle saydım

Adım adım

Artık senle dolaşıyorum aşk yağmurunda

İçimdeki saf çocuğa

Seninle tekrar gülümsemeyi öğrettim

İyki geldin

İyki geldim...

...Ve aniden aşık bir nefes kendi kendine yine bir şiir fısıldar...

Tesadüf…

Sabah birisinin seni düşündüğünü fark ederek uyanmak ne kadar güzel. Gece ikimiz de uykusuz kaldık mesajlaşmaktan ve bugün ikimizin de sınavı vardı. Sabah bitkin bir şekilde uyanmama rağmen yüzümde gülümseme vardı. Mutluydum beni düşünüyordu, benden etkileniyordu. Bunu bilmek bile güzeldi.

Sınav yerine geldim ve kampusün içerisinde sınav salonumu arıyordum. Birbirimize sınav yerimizi söylemememize rağmen sanki yakınlarda, yakınımda bir yerde sınava gireceği hususunda bir his vardı. Sınav başladı zaman hızla akıp gidiyor ama ben kafamı kaldıramıyordum gripten. Zar zor biraz çözdüm hapşuruk krizine girmeden önce. Sonunda pes ettim ve kafamı koydum masaya ve gözlerimi kapattım. İçimden şimdi o da bu fakültede girse ve çıkışta karşılaşsak diye geçirdim. Ama beynimdeki ses mantıklı ol bu kadarı da olur mu diyordu.

Sınavdan çıkabilmek için gerekli asgari zamanı doldurduktan sonra hemen sınavımı sonlandırdım. Çıkarken etrafa bakındım, bakındım, bakındım… Gülüp geçtim kendi kendime.

Hava oldukça serinlemişti ve yağmur başlıyordu. Üşüyordum ve bir an evvel eve gidip yatmak istiyordum. Yarım saat sonra evdeydim. Hemen telefonumu açtım ve bekledim. Ama mesaj yoktu tabiki. Mesaj attım ben evdeyim diye. Yatakta uzandığım bir anda uykuya dalmakla dalamamak arasındayken mesaj geldi. Telefonun titreşimi mi yoksa kalbimin titreşimi mi daha fazlaydı diye sorarsanız kalbim derim.

Ve yine mesaj trafiği. Onunla yazışmak bile o kadar güzeldi ki kimbilir sesini duymak nasıl olurdu?

Saatler geçti. Telefonla konuşmaya karar verdik. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Onunla konuşmak sesini hissetmek ne güzeldi. Uzunca bir konuşma oldu. Sesi öyle candandı ki, beni benden almıştı adeta. Yüz yüze sohbet etmek kimbilir ne kadar güzel olacaktı… Bir ara sınava nerde girdiğini sordum. Gerçekten de aynı fakültede girmişiz ben alt katta o ise ikinci katta girmiş. Tesadüf işte… Keşke bir tesadüf de bizi karşılaştırsaydı bugün…

İçim öylesine coşuyordu ki. Bir yanım bu kadar çabuk gelişmesi garip değil mi diyordu. Bir yanımsa hayatta nefes aldığın kadarsın diyordu. Bir şeyin doğru zamanını beklemek sadece zaman kaybettirir insana…

Onun yanımda bir yerlerde olduğunu düşünerek uyumak beni mutlu ediyordu. Öyle düşündüm ve huzurlu bir uykuya daldım…

"Bir gün yolda yürüyordum 

 Bir şarkı duydum

KALBİM ACIDI..."

Gürültülü Bir Kasım Gecesi…

Etrafta o kadar çığlık var ki. Sesle sessizlik arası bir dinginlik arıyor insan. Rüyalara dalmayı istiyor bazen hayatın bin bir çetrefiline rağmen. İçimdeki fırtınayla, dışarıdaki fırtına birbirine karışmıştı… İçimdeki boşluk daha da derinleşmeye yüz tutmuşken aniden umulmadık bir hareketle bir kapıyı araladım.

            - Siz de kimsiniz? diye sorar adam.

         - Bana mı dediniz? Ben de tam size burada ne işiniz var diye soracaktım, der adam.

Aslında vakit öldürmek için girdiğim internet sitesinde ona rastlamak pek anlamsızdı, belki de bir o kadar anlamlıydı…

Hayatın peşinde koşmayalı, görünen ışığa yüz çevirip karanlığa doğru yönelmeyi bırakmayalı uzun zaman olmuştu. Kiminiz yadırgar belki, kiminiz der ki sohbet sitesinden birisine nasıl güvenilir, nasıl konuşulur. Binlerce soru üretilebilir bu bahiste ve hatta sosyoloji, psikoloji gibi bilim dallarında tez çalışması bile üretilebilir. Peki düşündünüz mü hiç, elinizi uzatıp tanıştığınız, öpüştüğünüz, yüz yüze konuştuğunuz, yıllarca aynı okulu okuduğunuz bir arkadaşlarınızı ne kadar tanıyorsunuz? Ve yahut yıllarca sizi büyütüp yarınlara hazırlayan ailenizi ne kadar tanıyorsunuz?

İnsan yalnızsa ve bu yalnızlık onu ötekileştirmişse güvenmek ister, tanımak ister. Aslında çok da üstünde durmamak lazım bazen akışına bırakmak lazım öyle değil mi?

Aylardır kocaman bir boşluk içerisinde boğuşurken biri gerçekten o muhteşem ve eşsiz kelimeyi kullandı ve ben gözlerime inanamadım.

            - Ne işiniz var burada, arayışınız nedir? dedi adam.

            - İnsan arıyorum, diyerek dalgayla karışık ağzının payını verdi diğeri.

Anlaşılan o ki bazen gerçekten umulmadık bir yerde umulmadık bir misafirle karşılaşabiliyor insan.. Sohbet ilerledikçe gerçekten aramızda anlamını veremediğimiz ve bir o kadar da anlamlı bir çekim yaşanmaya başlandı. İkimiz de hayatı paylaşacak bir nefes arıyorduk, ikimiz de sadece ruhumuza dokunacak birini arıyorduk.

Sonra kamerada konuşmayı teklif ettim. Bilgisayarının eski ve kamerasının bozuk olduğunu söyledi bana. Başka biri olsa bu teklifi yapmazdım hatta inanmazdım bile kamerasının olmadığına. Ancak inandım güvendim kelimeleri içimi ısıtan insana. Peki öyleyse resimlerimizi görelim birbirimizin dedim. Ayrıca tek taraflı kamera açabileceğimi de belirttim.

Resimdeki gözlere baktığımda içim ısındı. Dudakları öyle hoştu ki nefesinin o dudaklardan yüzüme beni sevdiğini fısıldamasını hayal ettim. İçim coştu adeta. Bu kadar tatlı birini beklemiyordum. Biraz konuştuktan sonra yarım saat için çıkması gerektiğini söyledi. Ben de kabul ettim beklemeyi.

Yarım saaten fazla bekledim. Ama onu beklemek beni heyecanlandırıyordu. Ona ufak bir yalan söylemiştim o da bana ufak bir yalan söylemiş. Çalışmadığımı söylememiştim ona o da bana gerçek ismini söylememiş. Facebook’ta birbirimizi eklemeyi teklif etsem de erken olduğunu görüştükten sonra daha uygun olacağını söyledi. Ben de peki dedim.

Gece boyu nasıl birini hayal ettiğimizi birbirimize anlattık mesajla. Baya bir mesaj trafiği oldu. İkimiz de aslında aynı duygularla yüklü olduğumuzu keşfettik gece boyunca bitmek bilmeyen mesajlarla. Sonrasında ne zaman buluşacağımızı konuştuk. Ben biraz hasta olduğum ve henüz erken olduğunu düşündüğüm için biraz temkinli davranıyordum aslında. Ama bir yandan da içimi titreten zat-ı muhteremle tanışmak için sabırsızlanıyordum.  

Yarın için heyecanlanmayalı çok olmuştu. İnsanın yüreğine soru sormadığı günler kayıp günlermiş meğer. Edebiyatçı edasıyla konuşması beni derinden etkilemişti. Nacizane benim de ağzım laf yapar ama bunun karşıdan cevap bulması sürekli ağzımın kulaklarıma varmasına ve gülümseyerek güzel bir uykuya dalmama sebep olmuştu…