Sabah birisinin seni düşündüğünü
fark ederek uyanmak ne kadar güzel. Gece ikimiz de uykusuz kaldık
mesajlaşmaktan ve bugün ikimizin de sınavı vardı. Sabah bitkin bir şekilde
uyanmama rağmen yüzümde gülümseme vardı. Mutluydum beni düşünüyordu, benden
etkileniyordu. Bunu bilmek bile güzeldi.
Sınav yerine geldim ve kampusün
içerisinde sınav salonumu arıyordum. Birbirimize sınav yerimizi söylemememize
rağmen sanki yakınlarda, yakınımda bir yerde sınava gireceği hususunda bir his
vardı. Sınav başladı zaman hızla akıp gidiyor ama ben kafamı kaldıramıyordum
gripten. Zar zor biraz çözdüm hapşuruk krizine girmeden önce. Sonunda pes ettim
ve kafamı koydum masaya ve gözlerimi kapattım. İçimden şimdi o da bu fakültede
girse ve çıkışta karşılaşsak diye geçirdim. Ama beynimdeki ses mantıklı ol bu
kadarı da olur mu diyordu.
Sınavdan çıkabilmek için gerekli
asgari zamanı doldurduktan sonra hemen sınavımı sonlandırdım. Çıkarken etrafa
bakındım, bakındım, bakındım… Gülüp geçtim kendi kendime.
Hava oldukça serinlemişti ve yağmur
başlıyordu. Üşüyordum ve bir an evvel eve gidip yatmak istiyordum. Yarım saat
sonra evdeydim. Hemen telefonumu açtım ve bekledim. Ama mesaj yoktu tabiki.
Mesaj attım ben evdeyim diye. Yatakta uzandığım bir anda uykuya dalmakla
dalamamak arasındayken mesaj geldi. Telefonun titreşimi mi yoksa kalbimin
titreşimi mi daha fazlaydı diye sorarsanız kalbim derim.
Ve yine mesaj trafiği. Onunla
yazışmak bile o kadar güzeldi ki kimbilir sesini duymak nasıl olurdu?
Saatler geçti. Telefonla konuşmaya
karar verdik. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Onunla konuşmak sesini hissetmek
ne güzeldi. Uzunca bir konuşma oldu. Sesi öyle candandı ki, beni benden almıştı
adeta. Yüz yüze sohbet etmek kimbilir ne kadar güzel olacaktı… Bir ara sınava
nerde girdiğini sordum. Gerçekten de aynı fakültede girmişiz ben alt katta o
ise ikinci katta girmiş. Tesadüf işte… Keşke bir tesadüf de bizi karşılaştırsaydı
bugün…
İçim öylesine coşuyordu ki. Bir
yanım bu kadar çabuk gelişmesi garip değil mi diyordu. Bir yanımsa hayatta
nefes aldığın kadarsın diyordu. Bir şeyin doğru zamanını beklemek sadece zaman
kaybettirir insana…
Onun yanımda bir yerlerde olduğunu
düşünerek uyumak beni mutlu ediyordu. Öyle düşündüm ve huzurlu bir uykuya
daldım…
Etrafta
o kadar çığlık var ki. Sesle sessizlik arası bir dinginlik arıyor insan.
Rüyalara dalmayı istiyor bazen hayatın bin bir çetrefiline rağmen. İçimdeki
fırtınayla, dışarıdaki fırtına birbirine karışmıştı… İçimdeki boşluk daha da
derinleşmeye yüz tutmuşken aniden umulmadık bir hareketle bir kapıyı araladım.
- Siz de kimsiniz? diye sorar adam.
- Bana mı dediniz? Ben de tam size
burada ne işiniz var diye soracaktım, der adam.
Aslında vakit öldürmek için girdiğim
internet sitesinde ona rastlamak pek anlamsızdı, belki de bir o kadar
anlamlıydı…
Hayatın peşinde koşmayalı, görünen
ışığa yüz çevirip karanlığa doğru yönelmeyi bırakmayalı uzun zaman olmuştu.
Kiminiz yadırgar belki, kiminiz der ki sohbet sitesinden birisine nasıl güvenilir,
nasıl konuşulur. Binlerce soru üretilebilir bu bahiste ve hatta sosyoloji,
psikoloji gibi bilim dallarında tez çalışması bile üretilebilir. Peki
düşündünüz mü hiç, elinizi uzatıp tanıştığınız, öpüştüğünüz, yüz yüze
konuştuğunuz, yıllarca aynı okulu okuduğunuz bir arkadaşlarınızı ne kadar
tanıyorsunuz? Ve yahut yıllarca sizi büyütüp yarınlara hazırlayan ailenizi ne
kadar tanıyorsunuz?
İnsan yalnızsa ve bu yalnızlık onu
ötekileştirmişse güvenmek ister, tanımak ister. Aslında çok da üstünde durmamak
lazım bazen akışına bırakmak lazım öyle değil mi?
Aylardır
kocaman bir boşluk içerisinde boğuşurken biri gerçekten o muhteşem ve eşsiz
kelimeyi kullandı ve ben gözlerime inanamadım.
- Ne işiniz var burada, arayışınız
nedir? dedi adam.
- İnsan arıyorum, diyerek dalgayla
karışık ağzının payını verdi diğeri.
Anlaşılan o ki bazen gerçekten
umulmadık bir yerde umulmadık bir misafirle karşılaşabiliyor insan.. Sohbet
ilerledikçe gerçekten aramızda anlamını veremediğimiz ve bir o kadar da anlamlı
bir çekim yaşanmaya başlandı. İkimiz de hayatı paylaşacak bir nefes arıyorduk,
ikimiz de sadece ruhumuza dokunacak birini arıyorduk.
Sonra kamerada konuşmayı teklif
ettim. Bilgisayarının eski ve kamerasının bozuk olduğunu söyledi bana. Başka
biri olsa bu teklifi yapmazdım hatta inanmazdım bile kamerasının olmadığına.
Ancak inandım güvendim kelimeleri içimi ısıtan insana. Peki öyleyse
resimlerimizi görelim birbirimizin dedim. Ayrıca tek taraflı kamera
açabileceğimi de belirttim.
Resimdeki gözlere baktığımda içim
ısındı. Dudakları öyle hoştu ki nefesinin o dudaklardan yüzüme beni sevdiğini
fısıldamasını hayal ettim. İçim coştu adeta. Bu kadar tatlı birini
beklemiyordum. Biraz konuştuktan sonra yarım saat için çıkması gerektiğini
söyledi. Ben de kabul ettim beklemeyi.
Yarım saaten fazla bekledim. Ama onu
beklemek beni heyecanlandırıyordu. Ona ufak bir yalan söylemiştim o da bana
ufak bir yalan söylemiş. Çalışmadığımı söylememiştim ona o da bana gerçek
ismini söylememiş. Facebook’ta birbirimizi eklemeyi teklif etsem de erken
olduğunu görüştükten sonra daha uygun olacağını söyledi. Ben de peki dedim.
Gece boyu nasıl birini hayal
ettiğimizi birbirimize anlattık mesajla. Baya bir mesaj trafiği oldu. İkimiz de
aslında aynı duygularla yüklü olduğumuzu keşfettik gece boyunca bitmek bilmeyen
mesajlarla. Sonrasında ne zaman buluşacağımızı konuştuk. Ben biraz hasta
olduğum ve henüz erken olduğunu düşündüğüm için biraz temkinli davranıyordum
aslında. Ama bir yandan da içimi titreten zat-ı muhteremle tanışmak için
sabırsızlanıyordum.
Yarın için heyecanlanmayalı çok
olmuştu. İnsanın yüreğine soru sormadığı günler kayıp günlermiş meğer.
Edebiyatçı edasıyla konuşması beni derinden etkilemişti. Nacizane benim de
ağzım laf yapar ama bunun karşıdan cevap bulması sürekli ağzımın kulaklarıma
varmasına ve gülümseyerek güzel bir uykuya dalmama sebep olmuştu…
